Slecht weer mag dan niet bestaan, maar een beetje van dat andere type hadden we toch ook wel fijn gevonden.
Als we wakker worden hoost het, wat overgaat in zware regen als we het ontbijt achter de kiezen hebben.
We laten ons niet weerhouden en gaan op pad. Genoeg moois te zien!
Voor ons rijdt een rouwstoet(je).
Met de hellingspercentages hier en al het bochtenwerk mag je hopen dat oma een beetje vastgesjord is. Of dat de kist niet meer open hoeft.
Zouden ze in de uitvaartbranche ook nascholing lading zekeren hebben?
In de regen vinden we het al mooi, kun je nagaan!
Bij tijd en wijle klimt de voltallige beeldredactie uit de auto om (veel van) al dat moois vast te leggen.
We rijden de vallei Wasdale in. Langs het, ooit door gletsjers uitgesleten, meer Wast Water richting de Wasdale Head Inn. Dé inn voor klimmers en wandelaars.
Met Magda's Dubarry 'paardrijlaarzen' en mijn stoere wandelschoenen hopen we niet al te veel op te vallen en op te gaan in de massa.
Magda verheugt zich op een cream tea (scones), maar die 'doen' ze daar niet, geeft de norse knaap achter de bar nogal bot te kennen. Hij zal, hoop ik voor hem, zijn dag niet hebben, maar de bijna lege fooienpot zou ook een veeg teken kunnen zijn.
Zoek werk waar je gelukkig van wordt, zou ik 'm willen influisteren, je moet nog zo lang!
Compleet logisch, maar het oude gebouw, vol met natte mensen en honden geeft een specifieke geur, die niet per se de onze is. Maar dan zijn wij ook geen échte wandelaars of klimmers, ondanks ons sturdy footwear.
We gaan de frisse lucht weer in.
Kosten noch moeite worden gespaard voor de schitterende plaatjes! In de regen, door de velden, over muurtjes...!
Bij het gehuchtje Ponsonby, dat volgens de laatste telling in 2021 slechts 176 inwoners had, staat een ouderwetse telefooncel (met als inhoud Tourist info), een authentieke brievenbus, en een klein kerkje, in een weiland.
Met nog een fiks omweggetje door wat andere kleine plaatsjes, zoals Goose Butts, what's in a name, gaan we weer richting Whitehaven. We gaan vandaag een ander streetfood tentje in de haven proberen.
Als we om 18:30 daarheen lopen is alles al opgebroken! That's a bit of a bummer!
Dan maar iets verder lopen. Als we ons niet vergissen is twee straten verder een chippy.
Dat klopt inderdaad, maar daar tegenover is een Indian restaurant Akash Tandoori. Het oogt voor geen meter, maar trekt toch Magda's aandacht.
Qua cuisine ben ik, geef ik eerlijk toe, niet zo avontuurlijk en India is niet een land waar ik gelijk warme gevoelens bij krijg. Het helpt denk ik ook niet dat ik nogal wat IT-projecten met Indiërs heb gedaan. Ik heb er niet zoveel mee.
Dus daar zitten we dan.
De communicatie loopt wat chaotisch, maar dat ben ik niet anders gewend met Indiërs.
Als voorafje krijgen we Papadum met sausjes (moet van die meneer, hoort er blijkbaar bij) en als hoofdgerecht Magda 'iets met chicken' en ik 'iets met beef'. Beiden, heel laf, in de categorie mild.
Ik kan niet anders dan toegeven dat ik lekker heb gegeten!
Nu lekker thuis nog een bakkie doen en Gogglebox kijken. Gaaf om ordinary people, uit de verschillende streken van Groot-Brittannië op typisch Britse wijze en in hun eigen lokale accent, tv programma's te zien becommentariëren.
Leerzaam ook wel, de term tonsil tennis (amandel tennis) voor tongzoenen kenden we bijvoorbeeld nog niet.