Maandag

Vandaag staan stonden Kendal en Windermere op het programma, maar als de wekker gaat komt het met bakken uit de lucht.

Kendal en Windermere zijn plaatsen in het Lake District die je blijkbaar gezien móet hebben.

Maar wij moeten HELEMAAL NIKS, besluiten we. En al helemaal niet met dit weer. Misschien een andere keer.

De plaatsen zullen erg toeristisch zijn, we zijn al een keer langs/door Windermere gereden en toen was het inderdaad één en al toerist. (sprak de toerist)

Wij zijn eigenlijk meer van de gehuchtjes. Kerkje, kruideniertje, pub en een oude telefooncel, langs een modderig scheef weggetje.

We drukken de wekker uit, herverdelen het dekbed en draaien ons nog een keer om. Gaan we straks gewoon een tussen-de-buien-door-dag doen.

Zoals brunch bij buurman Howling Wolf, met zijn heerlijke cinnamon rolls.

Wij kijken op de jachthaven en daar is iemand erg druk om van alles en nog wat, zoals een Kärcher, de haven in te dragen. Die gaat vast bezig met dat onmeunig grote jacht dat daar ligt.

Blijkt het het kleine bootje ernaast te zijn. Nou ja, dan is hij ook eerder klaar. Elk nadeel heb immers zijn voordeel...

In Eternal Stoornis, ligt een steentje te roepen. Magda ziet 'm op de foto's die ze daar gemaakt heeft, maar heeft 'm toen niet gehoord.

Gisteren was het zondag en waren ze natuurlijk gesloten.

's Maandags ook.

Het leuke kruideniertje met lokale producten Kinsella & Daughters is wel open.

Door de stad lopend doet Magda waar ze goed in is.

Dit kunstwerk trekt op de een of andere manier mijn aandacht. Genoeg in ieder geval om Magda te vragen het te fotograferen en het na te zoeken als ik weer thuis ben.

Een mijnwerker, gebeeldhouwd in verweerd metaal, lijkt uit de stenen muur te stappen met een beker water in zijn hand, zijn trouwe viervoeter dicht bij zijn voeten.

Het verwijst naar het verstrijken van de tijd en de veranderende tradities en geschiedenis van de voormalige mijnbouwgemeenschap. Aldus de kenners.

Een ander bijzonder kunstwerk dat vaak mijn aandacht trekt...

Ook passeren we weer die verwaarloosde, lelijke kerk met eigenlijk best wel een mooie toren.

Op een pleintje wordt Travels into Several Remote Nations of the World, in Four Parts. By Lemuel Gulliver, First a Surgeon, and then a Captain of Several Ships, oftewel Gulliver's Reizen een beetje uitgemolken.

De schrijver, Jonathan Swift, heeft hier blijkbaar als kind eventjes gewoond.

Dan is er nog een straatje met foute auto's en afgebladderde gevels.

In Dixon's, dat grote warenhuis met het kleine deurtje, probeer ik nog even een herfst stoel uit.

De laatste stop van dit rondje is bij Morrisons, een grote supermarkt.

Moeder en haar dochtertje van circa 5 doen inkopen.

Mama heeft een fel roze shampoo gevonden en geeft dat aan haar dochter die het naast de minstens zo fel roze popcorn in het wagentje legt. Ze is over the moon van blijdschap!

Helium stemmetje, working class accent: OH-MY-GOD! MUMMY! It matches the popcorn!! Ik blijf als een perv bij de roze meisjes spulletjes neuzen om hun conversatie te kunnen blijven volgen. Het meisje ziet van álles.

No love, you don't need foundation! Look, look, eyelashes! You're way too young darling. Oh fake tan mummy!! Not a chance dear, let's go.

Wonderlijke wezens, meisjes.

Na ons laatste avondmaal wandelen we nog één keer door de haven. Het zit er weer op! En wat ging de tijd weer snel.

Morgen moeten we voor 10:00 uur hier vertrokken zijn.

Vanaf 12:30 kan er ingecheckt worden, wat niet hetzelfde is als aan boord gaan weten we uit ervaring. Maar we kunnen wel in één streep en hebben ook tijd voor een hapje onderweg.

Hiermee sluiten we ook dit vakantiealbum af. We melden ons weer zodra we weer op pad gaan.

Als outro heeft Magda nog wat kleurige collages.

Ik vraag weleens, waarom zet je dát nou op de foto en het antwoord is niet zelden, kweenie, om het kleurtje?

We proudly present: The Colours of the Lake District!

^^^